Τα αινίγματα είναι ανοικτά σε διαφορετικές ερμηνείες. Η ποιητική συλλογή του Γιάννη Ανδριανάτου, με τον αινιγματικό τίτλο Δείπνο αντιβαρύτητας (Gutenberg 2021), απέσπασε πολλές κριτικές όπου ο κάθε συντάκτης εστίασε σε διαφορετική πτυχή του βιβλίου. Ο Γιώργος Κεντρωτής στη Lifo έγραψε για την «ώσμωση» ποίησης και φιλοσοφίας, o Δημήτρης Αγγελάτος στην Καθημερινή για την «οικονομία της διατύπωσης» και την «αιχμηρότητα» των εκφραστικών μέσων, η Κυριακή Μπεϊόγλου στην Εφημερίδα των Συντακτών για τη συγγένεια όσων έχουν κοινές ανησυχίες, η Βαρβάρα Ρούσσου στον Αναγνώστη για τον «διάλογο» που προκαλούν τα ποιήματα του Ανδριανάτου με τον  αναγνώστη, η Ανθούλα Δανιήλ στο Διάστιχο για την πρωτοτυπία και την ανατρεπτικότητα των ποιημάτων, η Διώνη Δημητριάδου στο Οδός Πανός για την «ένωση και πάλη των αντιθέτων», ο Κοσμάς Κοψάρης στο periou.gr για την «ιερατική και μυστηριακή» διάσταση του Δείπνου αντιβαρύτητας και ο Νίκος Πρατσίνης στο hartismag.gr για «Μια συλλογή για όλους, “ανοιχτή” σε όλους».

Όπως λέει και ο Γιάννης Ανδριανάτος στις συνεντεύξεις του «Το πιο οδυνηρό στη διαδικασία της γραφής είναι πως ό,τι κι αν γράψεις εκπροσωπεί μόνο μια πλευρά σου, μια εκδοχή από τις πολλές φωνές μέσα σου. Ποτέ δεν είσαι ολόκληρος όταν γράφεις. Μέσα σου υπάρχει αντιπολίτευση που καταπιέζεται. Κάθε γραφή σημαίνει μια σφαγή, για όσες άλλες στρωματώσεις σου δεν εκφράστηκαν» (Τα Νέα), ή «Ο αναγνώστης… θα ήθελα μια ποίηση που να είναι συνδημιουργός. Ο ρόλος του να μην είναι παθητικός, δεκτικός, κριτικός από απόσταση, αλλά ενεργητικός, παρεμβατικός. Με τον κάθε αναγνώστη να συντελείται ένα διαφορετικό ποίημα».

Μάλλον αυτή είναι η θέση της ποίησης, να προκαλεί αινίγματα, προβληματισμούς, διαφορετικές ερμηνείες. Μας ωθεί να ανήκουμε δηλαδή στη «θρησκεία των αναπάντητων ερωτήσεων» όπως λέει ο ποιητής, γιατί η ποίηση είναι το δέος των ερωτήσεων κι όχι η σιγουριά των απαντήσεων. Τι είναι τελικά το Δείπνο αντιβαρύτητας; Προτρέπουμε όσους δεν το έχουν διαβάσει να το διαβάσουν για να προσθέσουν τη δική τους ξεχωριστή οπτική γωνία.