Σύγχρονη Εποχή και Διπλωματία

Θέση της μελέτης είναι ότι στη Σύγχρονη Εποχή ο σοσιαλισμός, η ειρήνη και η κοινωνική πρόοδος συμπίπτουν, ότι όλα τούτα αρχίζουν με τη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση με τη σοβαρότερη υπηρεσία της στην ιστορία, την ανύψωση του λαού στο προσκήνιο της αυτοτελούς δημιουργίας. Θεσμικές εκδηλώσεις της εν λόγω υπηρεσίας στο μεταίχμιο των δεκαετιών 1920-30 είναι η Διάσκεψη της Γένοβα και η δημιουργία της ΕΣΣΔ. Στη Γένοβα η σοβιετική εξουσία έφερε πρόγραμμα αναδιοργάνωσης του κόσμου, πραγματική παγκοσμιοποίηση, θέτοντας ως εγγυήσεις της ασφάλειάς του τον αφοπλισμό και την ειρήνη, τη σταθερή παγκόσμια ενεργειακή οικονομία, την αυτοδιάθεση των λαών, τη δημοκρατία και τη συμμετοχή στις παγκόσμιες υποθέσεις των κοινωνικών οργανώσεων και απαραιτήτως των εργατικών συνδικάτων. Εδώ μπήκε η θεσμοθέτηση της λαϊκής και κοινωνικής διπλωματίας ως παράγοντας της παγκόσμιας πολιτικής και του αντίστοιχου πολιτικού πολιτισμού, πρόδρομος αυτή της Κοινωνίας των Πολιτών, όπως την ορίζει διορατικά ο Κ. Μαρξ. Η Δύση στάθηκε ανένδοτη σε τέτοιες ιδέες, ενώ η ΕΣΣΔ έδωσε στην κοινωνική διπλωματία θεσμική έκφραση με αμφίεση τη φιλία, στεγάζοντάς την στον Πανενωσιακό Σύλλογο Πολιτιστικών Σχέσεων (ΠΣΠΣ). Στη Σύγχρονη Εποχή αυτή πήρε τη μορφή της Συνθήκης Φιλίας, δίπλα στην αυτοδιάθεση και τη στήριξη των κρατών εναντίον της θέσης των ΗΠΑ για πλανητική κυριαρχία, στις δε δεκαετίες 1970-80 η ίδια καταχωρίζεται στους παράγοντες της παγκόσμιας πολιτικής. Με τη Δύση απρόθυμη και πάλι για την αναδιοργάνωση του κόσμου στις νέες συνθήκες, ενώ η ΕΣΣΔ παρέχει προς τούτο εγγυήσεις και θεσμούς, στο πνεύμα όλα τους της πυρηνικής εποχής. Εμμένει η Δύση πάγια στην πυρηνική ανάσχεση, την SID ή Πόλεμο των Άστρων, απειλώντας με πνιγμό την ΕΣΣΔ-Ρωσία πρωτίστως, το σύστημα Άνθρωπος-Κοινωνία-Φύση γενικότερα, ενώ ο αντιαγγλοσαξονισμός φουντώνει. Νομοτελειακό τούτο, καθ’ όσον οι ΗΠΑ κρατάνε αυτό το σύστημα, όλη τη νεκρή και τη ζωντανή φύση, όμηρο της πυρηνικής απειλής, έτσι που η διπλωματία παίρνει νέα ποιότητα σ’ όλες της τις μορφές. Και εκδηλώνεται αυτή στη διαλεκτική της αγάπης για τη ζωή και του μίσους προς τον αγγλοσαξονισμό, παράγωγα όλα τούτα αυτής της απειλής-φοβίας, εκδοχές πατριωτισμού και νέου τύπου ανθρωπισμού και μαζί βάση της ουσίας και του νοήματος του κραυγαλέου και παγκόσμιου αντιαμερικανισμού.