Η Σημασία του Χρόνου στη Αρχιτεκτονική του Aldo Rossi

Ο συγγραφέας, προκειμένου να αναδείξει πτυχές της ένοιας του χρόνου στην αρχιτεκτονική, οι οποίες απέχουν από τη διαδικασία μέτρησης και επιστημονικής χρήσης του, εισάγει τον όρο “ποιητικός χρόνος”, ως αντίβαρο του τεχικού χρόνου. Πρόκειται για ένα μη μετρήσιμο, μη αντικειμενικό χρόνο συσχετισμών, εσωτερικών αλληλεπιδράσεων, αντιστοιχιών, επαναφορών, αποσπασμάτων, ένα χρόνο αποδεσμευμένο από διαδοχικές αλληλουχίες και καρτεσιανές συντεταγμένες. Ο ποιητικός χρόνος εμφανίζεται στην αρχιτεκτονική ως χρόνος κενού, παύσης, σιωπής. Βασικό παράδειγμα ανάδειξης του ποιητικού χρόνου στη αρχιτεκτονική σκέψη αποτελεί το έργο του Aldo Rossi. Στα κτήρια, στις αρχιτεκτονικές μελέτες, στα κείμενα, στα σχέδια, στα σκίτσα και στις προσωπικές σημειώσεις του διακρίνεται η σπουδαιότητα που απέδιδε ο ίδιος στην κατανόηση και τη χρήση του χρόνου. Οι απόψεις του για την πόλη, την ιστορία και την επιστημονικότητα της αρχιτεκτονικής τον τοποθετούν στην κορυφή των εκφραστών μιας κριτικής θέσης για τις δομές της σύγχρονης κοινωνίας. Ο Rossi, αντί του χρόνου μιας ανεξέλεγκτης προόδου, προτείνει ένα χρόνο αμετάβλητο: οι μορφές της αρχιτεκτονικής του δεν συμπράττουν με τους εξωτερικούς ρυθμούς της σύγχρονης πραγματικότητας με αποτέλεσμα η στάσιμη εικόνα των έργων του να εναντιώνεται στην εικόνα των νεωτερισμών. Η περίπτωση του Rossi αποδεικνύει ότι η αρχιτεκτονική δεν υποιτάσσεται σε μεθόδους και υπολογισμούς διότι δεν πρόκειται για μια επιστήμη του χώρου αλλά για μια “τέχνη του χρόνου”.