Προσωκρατική – Πλατωνική και Μεταπλατωνική Διανόηση

Στην ατελεύτητη πορεία των ενιαυτών, οι δυνάμεις της δημιουργίας και οι μηχανές της καταστροφής ανταγωνίζονται αλλήλας συνωθούμενες στην είσοδο της τρίτης χιλιετίας, ενώ οι εκάστοτε Βαλτάσαρ, εν τη γεύσει του οίνου τους, αρέσκονται να ευωχούνται στην έκθεση μπροστά, των χρυσών κι αργυρών σκευών του Ναού… Κι ο άνθρωπος πρέπει την παράλογη διαδοχή των ενεργημάτων του σε προσωπικό πεπρωμένο, διαμορφωμένο από τον ίδιο και καρπούμενο υπ’ αυτού, κάτω από το αδυσώπητο βλέμμα της μνήμης και της Δίκης. Στα παραδομένα, ωστόσο, από ασφυξία μικρά του σύμπαντα παρεισφρέουν αργά αλλά σίγουρα, σαν μικρή ανάσα, οι κυανές φωνές των μεγάλων διανοιών του πολιτισμού του, κομιστές του ρίγους των λόγων τους. Ο Ηράκλειτος, ο Παρμενίδης, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης… Πάνω από την αγωνία του Kierkegaard και την οιμωγή του Nietzsche, ο ελληνικός φιλοσοφικός διάκοσμος έρχεται πάλι και πάλι για να πλέξει το ιμάτιο ενός νέου μύθου, ικανού να προχωρήσει στη σύνθεση μιας νέας θεωρητικής και πρακτικής καθολικότητος, στοχαστικής μιας αλήθειας έγκυρης για όλους και σωστικής για τον καθένα. Η αλήθεια του Σωκράτους δεν υπάρχει χωρίς τον Σωκράτη, ενώ η φιλοσοφία ως μελέτη θανάτου ορθοτομεί την πορεία της ψυχής από της ενθαδικής μηδαμινότητος προς την εκεί πληρότητα του όντως όντος.