Η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση στο Ελληνικό Δημοτικό Σχολείο

Σήμερα, η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση έχει αναπτυχθεί συστηματικά μέσα από διάφορους φορείς, όπως η Τοπική Αυτοδιοίκηση, οργανώσεις και φυσικά μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα. Έχει εισαχθεί στο σχολικό πρόγραμμα και έχει αποκτήσει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που την καθιστούν οργανωμένη εκπαιδευτική δραστηριότητα (Αναλυτικό Πρόγραμμα, σχολικά εγχειρίδια κ.λπ.). Ωστόσο, παρουσιάζει και κάποια χαρακτηριστικά, τα οποία τη διαφοροποιούν σε σχέση με τα υπόλοιπα σχολικά μαθήματα, όπως η μη συστηματική διάρθρωση της ύλης της, οι διδακτικές της προσεγγίσεις, η διδακτική μεθοδολογία της και η ανάγκη, όπως δείχνει η ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα, να μεθοδεύεται εκτός ωρολογίου προγράμματος. Από την άλλη, οι εκπαιδευτικοί (σύμφωνα με τα πορίσματα ερευνών) φαίνονται ανέτοιμοι να προσφέρουν αυτά που θα έπρεπε ή που θα μπορούσαν και αυτό οφείλεται, σύμφωνα με τις δικές τους μαρτυρίες, στην ανεπαρκή προετοιμασία και πληροφόρησή τους.
Μετά από 20 περίπου χρόνια παρουσίας της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης στο ελληνικό σχολείο (περίπου 10 χρόνια παρουσία στο Δημοτικό Σχολείο) μπορούμε σήμερα να εξετάσουμε μια σειρά από παράγοντες που προσδιορίζουν με καταλυτικό τρόπο την ταυτότητα και την εφαρμογή της σχολικής Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. Οι παράγοντες αυτοί είναι: το θεσμικό πλαίσιο, οι θεσμικοί φορείς, οι εκπαιδευτικοί και φυσικά οι μαθητές. Προσπαθήσαμε λοιπόν να ιχνογραφήσουμε το τοπίο της σχολικής Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης μέσα από τα μάτια όλων των ομάδων και των φορέων που εμπλέκονται με ευθύ ή άμεσο τρόπο στην εφαρμογή της.
Ευελπιστούμε στο να προσφέρουμε ένα corpus ερευνητικών δεδομένων, που θα μπορούσαν να συνθέσουν το τοπίο της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης στο ελληνικό Δημοτικό Σχολείο και να χρησιμεύσουν ως βάση ερευνητικών στοιχείων για επόμενους μελετητές.