Η παρούσα ερμηνευτική προσέγγιση εντάσσεται στο πλαίσιο συνθετικής θεώρησης των όρων διαμόρφωσης του δεσπόζοντος στην Αθήνα, κατά το β´ ήμισυ του 19ου αιώνα, αισθητικού ‒καλλιτεχνικού και λογοτεχνικού‒ κανόνα της αληθοφάνειας και της εννοιολογικής υποδομής του, διαμορφωμένης από στοιχεία δύο διακριτών πλην συμπληρωματικών πεδίων αναφορών: της πραγματικότητος και του ιδανικού. Το ενδιαφέρον εδώ στρέφεται στο γεγονός ότι η εν λόγω απαίτηση ‒ρητή ή υπόρρητη‒ για αληθοφάνεια έχει την αφετηρία της στην αρχή του 19ου αιώνα και θεματοποιείται στο πλαίσιο των πνευματικών ζητήσεων του νεοελληνικού Διαφωτισμού, για να αποτελέσει, τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1830 και εξής, μείζον σημείο αναφοράς στο νέο εθνικό κέντρο. Ειδικότερα, η παρούσα προσέγγιση στρέφεται σε κομβικά ζητήματα για τις συναρτήσεις της αληθοφάνειας με τη λογοτεχνία και την Τέχνη, έχει δε δύο βασικούς άξονες αναφοράς: α) τον Αδαμ. Κοραή και τη θεωρητική του αντίληψη για το μυθιστόρημα (1804)· β) το δοκίμιο για την Τέχνη του Στέφ. Α. Kουμανούδη, Πού σπεύδει η τέχνη των Ελλήνων την σήμερον (1845).
