Η Έννοια του Χρόνου

Ανατρέχοντας ο Kümmel στη μακρά περίοδο μεταξύ του Αυγουστίνου και της σημερινής εποχής, ιχνηλατεί —πρωτίστως στους Schelling και Baader— ορισμένα χαρακτηριστικά του ανθρωπολογικού χρόνου, τα οποία χρησιμοποιεί εν συνεχεία ως όργανα ερμηνείας της ψυχοπαθητικής χρονικότητας. Ειδικότερα, από την αρνητική σχέση με το χρόνο, όπως αυτή σκιαγραφείται μέσα από την παρουσίαση της αποδομημένης, της χωρίς θεμέλια ύπαρξης, αναδεικνύονται δύο τινά: (α΄) η ελευθερία της ύπαρξης εδραιώνεται μέσα από την ενσυνείδητη επεξεργασία του χρόνου και τη ρεαλιστική στάση εντός αυτού (ποτέ στη φυγή απ’ αυτόν), οπότε ριζώνει γερά η ύπαρξη ελέγχοντας το φευγιό του χρόνου, και (β΄) οι συνέπειες της μη ενσυνείδητης επεξεργασίας του χρόνου είναι λίαν αρνητικές για την ανθρώπινη ύπαρξη, αφού αυτή πέφτει στην άβυσσο της χρονικής ρήξης, της ακύρωσης της σχέσης με το χρόνο, και εντέλει της αδυναμίας μιας «λογικής» παράστασης της πραγματικότητας.