Από την Πτώχευση στην Ύφεση

Η πρόσφατη αποτυχία χρηστής δημοσιονομικής διαχείρισης, με συνέπεια τη διακρατική δανειοδότηση της χώρας και την υπαγωγή της σε έναν τριμερή διεθνή οικονομικό έλεγχο, ξυπνά δικαιολογημένα την ιστορική μνήμη. Αν και η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ποτέ αυτούσια, εντούτοις δημιουργεί ένα μοτίβο επανάληψης. Η αποτυχία της Ελλάδας στα χρόνια της πρώιμης παγκοσμιοποίησης δεν οφείλεται μόνον στους αυστηρούς κανόνες λειτουργίας του διεθνούς νομισματικού συστήματος αλλά κυρίως στην αδυναμία της να τους ακολουθήσει με συνέπεια και προς όφελός της. Οι μόνιμες διαθρωτικές αδυναμίες και οι ιδιομορφίες της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας ήταν οι βασικές συνιστώσες του “μοιραίου ελλείμματος αξιοπιστίας” που αποτέλεσε την κύρια αιτία της αποτυχίας.
Την πτώχευση του 1893 ακολούθησε το 1898 ο συμβιβασμός και ο διεθνής έλεγχος. Η απουσία μιας ισχυρής οικονομικής διπλωματίας και η επανάληψη σημαντικών λαθών ρεαλιστικής εκτίμησης τόσο της διεθνούς όσο και της εθνικής συγκυρίας από την πλευρά της υπερχρεωμένης χώρας, αλλά και τα “λάθη” πολιτικής εκ μέρους των δανειστριών χωρών είχαν ως αποτέλεσμα η χώρα να βαδίσει αδικαιολόγητα στον δρόμο της ύφεσης και της φτώχειας για πάνω από δέκα έτη.