Αναζητώντας τα Χαμένα Δικαιώματα στην Ελλάδα

Το βιβλίο περιγράφει μοναδικά την εικόνα των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Ελλάδα, στους τομείς των γυναικών, των παιδιών, της εμπορίας γυναικών και παιδιών για σεξουαλική εκμετάλλευση ή επαιτεία, των Ρομά, των εθνικών μειονοτήτων και της βίας των αστυνομικών και άλλων οργάνων επιβολής της τάξης που συνοδεύεται από σχεδόν πλήρη ατιμωρησία.

Ένα βιβλίο γραμμένο από τον ιδρυτή και επί 15 χρόνια εκπρόσωπο του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι, μια ευκαιρία για κάθε καλόπιστο να συνειδητοποιήσει το τεράστιο δικαιωματικό έλλειμμα του υποτιθέμενου ελληνικού «κράτους δικαίου» – δικαιωματικό έλλειμμα που τελικά είναι και «δημοκρατικό έλλειμμα. Ένα βιβλίο που σπάζει μια «συνωμοσία της σιωπής» στα θέματα παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων: ελάχιστα ΜΜΕ τα αναφέρουν, συνήθως αποσπασματικά και ευκαιριακά, αν όχι απλώς για να εντυπωσιάσουν. Όσο για την υποτιθέμενη αλλά στην ουσία ανύπαρκτη «κοινωνία των πολιτών», με ελάχιστες εξαιρέσεις, συνήθως προτιμά να παριστάνει πως τα αγνοεί, αν δεν είναι σε μερικά από αυτά –όπως στο θέμα των εθνικών μειονοτήτων– άμεσα ή έμμεσα αρωγός των παραβατών των δικαιωμάτων.

Στον Πρόλογό του, ο Καθηγητής της Παιδαγωγικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Γιώργος Τσιάκαλος αναφέρει μεταξύ άλλων: «Το βιβλίο αποτελεί καθρέφτη της χώρας μας, ο οποίος δεν έρχεται να ικανοποιήσει ανάγκες ματαιοδοξίας αλλά ανάγκες επιβίωσης και καλλιέργειας του δημοκρατικού πολιτισμού. Το βιβλίο εστιάζει στις κοινωνικές, νομικές και πολιτικές κηλίδες που πρέπει και μπορούν να εξαλειφθούν. Αλλά ταυτόχρονα εκθέτει τα αίτια και τους υπαίτιους της δημιουργίας, διατήρησης και αναπαραγωγής τους, και γι’ αυτό θα προκαλέσει τις κραυγές εκείνων που, δήθεν, υπερασπίζονται την υπόληψη της πατρίδας […]. Το βιβλίο δεν αφήνει περιθώρια για αντιρρήσεις σε ό,τι αφορά την τεκμηρίωσή του. Οι αναγνώστες του αποκομίζουν ένα έγκυρο σώμα πληροφοριών για την κατάσταση των δικαιωμάτων στην Ελλάδα […]. Εύχομαι το βιβλίο να διαβαστεί από όλους εκείνους που ταυτίζουν τη δική τους υπόληψη με την εκτίμηση που απολαμβάνει η Ελλάδα. Είναι βέβαιο ότι τότε θα αντιληφθούν πως η “αναζήτηση των χαμένων δικαιωμάτων στην Ελλάδα” και η τοποθέτησή τους στη θέση που δικαιούνται αποτελεί το μόνο μέσο για να αποχτήσει νόημα η φράση ότι “η Ελλάδα ήταν και είναι το λίκνο της Δημοκρατίας”».