Σας παρουσιάζουμε τις κριτικές που έγραψαν για το Δείπνο αντιβαρύτητας του Γιάννη Ανδριανάτου ο Γιώργος Κεντρωτής στη LIFO, η Βαρβάρα Ρούσσου στον Αναγνώστη, η Διώνη Δημητριάδου στο περιοδικό Οδός Πανός, η Ανθούλα Δανιήλ στο Diastixo και ο Κοσμάς Κοψάρης στο Περί ου. Ακόμα μπορείτε να διαβάσετε δύο συνεντεύξεις που έδωσε ο Γιάννης Ανδριανάτος στην εφημερίδα Τα Νέα και στην Bookpress.
Το Δείπνο αντιβαρύτητας είναι υποψήφιο για τα Βραβεία Βιβλίου Public 2022.
Μπορείτε να το ψηφίσετε ΕΔΩ!
Έγραψαν για το “Δείπνο Αντιβαρύτητας”
Γιώργος Κεντρωτής, Lifo
Ο φιλοσοφικός λόγος αρέσκεται ενίοτε να αρταίνεται με λυρικά ποικίλματα και ο ποιητικός λόγος εναβρύνεται με φιλοσοφικές νύξεις. Δείγμα υπέροχο αυτής της επικοινωνίας έχουμε στα χέρια μας διαβάζοντας την ποιητική συλλογή του Γιάννη Ανδριανάτου Δείπνο αντιβαρύτητας. Η ώσμωση των διαλυτών της μιας στο διάλυμα της άλλης επιτελείται μέσω της μεμβράνης του λόγου: του κλάσματος εκείνου που άλλοτε είναι ρήμα, άλλοτε αιτία και άλλοτε λογικός συμπερασμός. Στο λεξικό σώμα των στίχων συγκεντρώνονται μικρά και μεγάλα, που έρχονται να σηματοδοτήσουν ονόματα και μετωνυμίες της ποίησης, μεταφορές φωτός και υπαλλαγές ίσκιων. Η διαλεκτική του διδύμου «ζωή – θάνατος» εκκινεί από ένα άνθος ή δάκρυ, ονοματίζεται με αφορισμούς, με χιούμορ, με ό,τι εκλύει ο στοχασμός, ανοίγεται σε αρχαιοελληνικούς θώκους και σε ανατολικές προσηλώσεις και φτάνει να διεκδικήσει γαίες στο συμπάντειο μηδέν με αναφορές στην ύπαρξη του κάθε έλλογου όντος με τις ατομικές του στάσεις και παραδοχές.
Βαρβάρα Ρούσσου, Ο Αναγνώστης
Μεγάλο μέρος των ποιημάτων της δεύτερης συλλογής χαρακτηρίζονται από την επιγραμματικότητα και το θυμοσοφικό και στοχαστικό λόγο του είδους, δηλαδή από συμπύκνωση και περιστολή των εκφραστικών μέσων. Σε αυτά τα γνωρίσματα προσθέτουμε και την τάση για διάλογο, εμφανέστατη ιδίως στην υποενότητα «Έντεκα διάλογοι» του πρώτου μέρους αλλά παρούσα γενικά πολύ συχνά στη συλλογή. Η διάθεση να συμπαρασυρθεί ο αναγνώστης σε μια συνομιλία με το ποίημα μοιάζει να αποτελεί ένα από τα ζητούμενα της ποίησης του Ανδριανάτου και γι’ αυτό η ποίησή του είναι άμεση χωρίς ερμητισμό αλλά με αυθορμητισμό πλην όμως με αρκετά επεξεργασμένο λόγο.
Διώνη Δημητριάδου, Οδός Πανός
Μια ποίηση που κυκλοφορεί άνετα από το προσωπικό στο δημόσιο, από το ατομικό στο παγκόσμιο, από το σήμερα στο πάντοτε. Ελεύθερος στοχασμός, σκέψεις με την καθημερινότητα της γλώσσας να απηχεί φιλοσοφικές διαστάσεις, που προσιδιάζουν ως συνολική θεώρηση στον αυτοματισμό μιας υπερρεαλιστικής γραφής, ωστόσο καλά δουλεμένης με σκόπιμη πορεία προς την αναγνωστική πρόσληψη, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς σαφές σχεδιάγραμμα/πλαίσιο – στοιχεία της πληθωρικότητας που διακρίνει τον ποιητή. […] Πότε με πιο εκτενή ποιήματα και πότε με ολιγόστιχα, ο Ανδριανάτος παρουσιάζει τις θέσεις του προκαλώντας τη σύμπλευση ή την αναίρεση ομοίως, σε κάθε περίπτωση την κινητικότητα της σκέψης, όπως αυτό το λιλιπούτειο που αν επιχειρηθεί η ανάλυσή του, τρίζουν τα θεμέλια της καρτεσιανής λογικής που κατακερμάτισε και εγκλώβισε σε στεγνό ορθολογισμό τον δυτικό τρόπο σκέψης: Δεν ξέρω, άρα υπάρχω.
Ανθούλα Δανιήλ, Διάστιχο
Τα ποιήματα είναι μικροί πυρήνες που θα μπορούσαν να αναλυθούν σε δοκίμια πάνω στη ζωή και στον θάνατο, στον έρωτα, στη μνήμη, στην ελπίδα, στην τέχνη. […] Ο Γιάννης Ανδριανάτος κατάφερε να αναποδογυρίσει την κλεψύδρα, να μας απαλλάξει από τη βαρύτητα, να παίξει λίγο με τον πόνο του και τον δικό μας, να άρει το φορτίο και να το αποθέσει σε στίχους. Μας σήκωσε για λίγο στον κόσμο των ιδεών, των εννοιών και της ουσίας που όλες δικές μας είναι, μες στο μυαλό μας κατοικούν, η αλήθεια μας, «μια γοητεία και μια πλάνη», που λέει ο ποιητής… Πώς αλλιώς;
Κοσμάς Κοψάρης, Περί ου
Η ποίηση καθίσταται εν προκειμένω πράξη ιερατική και μυστηριακή, επιτυγχάνοντας την κάθαρση του εντός ως μέγιστη ποιητική παρακαταθήκη ανά τους αιώνες, αλλά, παράλληλα, επιζητεί επίμονα να συγχρονιστεί με την αναζητούμενη συμπαντική ιδεατότητα. Η παρατηρούμενη παθογένεια της έσω σύνθλιψης, για το ποιητικό υποκείμενο, είναι κάτι που δεν μπορεί να συμπορευτεί με την υπερβατικότητα του επέκεινα. Με κοινό σημείο αναφοράς το οικουμενικό στοιχείο, ως επιζητούμενη βάση τόσο για την ποιητική ενδοχώρα όσο και για την κοσμική πραγματικότητα, ο θεμελιώδης στόχος στην κάθε περίπτωση είναι η κατάκτηση της ελευθερίας, κάτι που αντιπαρέρχεται τα ασφυκτικά πλαίσια του τώρα, του περιορισμένου τόπου, μα και της κάθε υφιστάμενης καταπίεσης. […] Ιδιαίτερο βιβλίο που μαγνητίζει τον εκάστοτε δέκτη.
Είπε ο Γιάννης Ανδριανάτος για το βιβλίο:
Το πιο οδυνηρό στη διαδικασία της γραφής είναι… πως ό,τι κι αν γράψεις εκπροσωπεί μόνο μια πλευρά σου, μια εκδοχή από τις πολλές φωνές μέσα σου. Ποτέ δεν είσαι ολόκληρος όταν γράφεις. Μέσα σου υπάρχει αντιπολίτευση που καταπιέζεται. Κάθε γραφή σημαίνει μια σφαγή, για όσες άλλες στρωματώσεις σου δεν εκφράστηκαν.
Βιβλιοδρόμιο, Τα Νέα
Ο αναγνώστης… θα ήθελα μια ποίηση που να είναι συνδημιουργός. Ο ρόλος του να μην είναι παθητικός, δεκτικός, κριτικός από απόσταση, αλλά ενεργητικός, παρεμβατικός. Με τον κάθε αναγνώστη να συντελείται ένα διαφορετικό ποίημα. Όπως στις θεατρικές παραστάσεις που παρεμβαίνει άμεσα το κοινό. Γι’ αυτό σε πολλά ποιήματα της συλλογής, το τέλος τους είναι η αρχή μιας συνομιλίας με τον αναγνώστη. Τον καλώ να συνεχίσει το ποίημα εντός του. Άλλωστε η ποίηση ξεκίνησε ως ραψωδία κι όχι ως οριστικό τυπωμένο κείμενο. Ό,τι είναι οριστικό είναι νεκρό. Αλλά ακόμα περισσότερο σε εποχές πανδημίας και πολέμου, που η εγγύτητα έχει καταστεί σχεδόν παράνομη, η μόνη δυνατή συνάντηση είναι η ανάγνωση (από το ποίημα «Γράφω – άρα υπάρχω;»).
Bookpress
Μπορείτε να ψηφίσετε το Δείπνο αντιβαρύτητας στα Βραβεία Βιβλίου Public 2022 ΕΔΩ!
Δείτε το βίντεο:
