Ποιητής, δοκιμιογράφος και μεταφραστής έργων της αρχαίας Γραμματείας. Γεννήθηκε στη Φιλιππιάδα, σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα και υπηρέτησε στη Μέση και Ανώτατη Εκπαίδευση (Καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων). Στην ποίηση αντιπροσωπεύεται από τη συγκεντρωτική του συλλογή "Ποιήματα 1948-1988" (Νεφέλη, 1990) και από δύο μεταγενέστερες: "Αποθέτης (Συνέχεια, 1993) και "Στοιχεία ταυτότητας" (Γαβριηλίδης, 1999). Στις φιλολογικές μελέτες του, από κριτικές μονογραφίες γι9α την ποίηση και την ποιητική του Σολωμού, του Κάλβου, του Καβάφη και αρκετών νεότερων (π.χ. "Ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης" (Κέδρος, 1997). Σε σχετικά αισθητικά ζητήματα και κείμενα αναφέρονται και οι τόμοι των δοκιμίων του "Εποπτείες" (Κακουλίδης, 1954), "Υπερβατική συντεχνία" (Κοντός, 1958), "Πλάγιος λόγος" (Καστανιώτης, 1989) και "Ευρυγώνια (Νεφέλη, 2000). Υπήρξε ακόμη συστηματικός μεταφραστής των Λυρικών της αρχαιότητας. Τιμήθηκε με τη διάκριση του πρώτου κρατικού βραβείου κριτικής και δοκιμίου (1987) και του "Μεγάλου Βραβείου Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του" (1999).