Γεννήθηκε στην Αθήνα (1952). Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε το διδακτορικό της στο King’s College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Από το 1974 έως το 1986 δίδαξε στη Μέση Εκπαίδευση (Τοσίτσεια και Αρσάκειο Θεσσαλονίκης). Έκτοτε διδάσκει στο ΑΠΘ ως καθηγήτρια της Νέας Ελληνικής Φιλολογίας. Τα ενδιαφέροντά της κινούνται γύρω από την πεζογραφία και την κριτική του 19ου και 20ου αιώνα σε θεωρητικά (αφηγηματολογία, αναγνωστική πρόσληψη, Μπαχτίν), συγκριτολογικά και μεταφρασεολογικά πλαίσια. Έχει δημοσιεύσει περί τις εξήντα μελέτες σε ελληνικά και ξένα περιοδικά, πρακτικά συνεδρίων και χαριστήριους τόμους. Έχει εκδώσει τα βιβλία Αφηγηματικές τεχνικές στον Παπαδιαμάντη (1987), Γιάννης Μπεράτης (1994), έχει επιμεληθεί επιστημονικά με εκτενείς εισαγωγές δύο ανθολογίες, Γρηγόριος Ξενόπουλος. Επιλογή κριτικών κειμένων (2002) και Εισαγωγή στην πεζογραφία του Παπαδιαμάντη (2005), τον τόμο Πρακτικών Ο Ψυχάρης και η εποχή του. Ζητήματα γλώσσας, λογοτεχνίας και πολιτισμού (2005) και σε συνεργασία με τον Μιχ. Χρυσανθόπουλο τη μετάφραση του 7οθ τόμου Μοντερνισμός και Νέα Κριτική (2013) της σειράς Cambridge History of Literature.