Εκατό Δράμια Σιτάρι

Νοερά μένω για λίγο ακόμα μέσα στην τάξη και πλήθος εικόνες κι ακούσματα συνωθούνται μέσα μου, κομμάτια από ύμνους και τραγούδια, που οι απλοί στίχοι τους συνέθεταν όλο το φάσμα της «διδακτέας ύλης» κείνων των κρίσιμων –από πολλές απόψεις– χρόνων· προσευχούλες και τραγουδάκια, που μαζί με τη γλύκα της μελωδίας τους στάλαζαν μέσα στις τρυφερές ψυχές μας την αγάπη για το συνάνθρωπο, για τη φύση, για την Πατρίδα, για την Ελευθερία, την πίστη σε έναν Θεό κι όσα άλλα όμορφα και χρήσιμα χαράχτηκαν μέσα μας «τα πρώτα μας χρόνια τ’ αξέχαστα…». Την «αντιμισθία» της δασκάλας τα περισσότερα παιδάκια την πηγαίναμε μέσα σε ένα χακί κονσερβοκούτι από γάλα εβαπορέ που μας έστελνε η «ΟΥΝΡΑ». Και δεν ξέρω αν ήταν εκατό δράμια το σιτάρι που χωρούσε σ’ αυτό…