Κρίση του Σχολείου και Εκπαιδευτική Πολιτική

Η προσπάθεια αναδιάρθρωσης της εκπαιδευτικής διαδικασίας στο σύνολό της, δεν είναι παρά μια ενιαία κίνηση “αναμόρφωσης” και “εκσυγχρονισμού” της εκπαίδευσης, προσαρμοσμένη στους σκοπούς και στους όρους της καπιταλιστικής ανάπτυξης στα πλαίσια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης”. Η αναδιαρθρωτική αυτή κίνηση σκοπεύει στην προοπτική δημιουργίας ενός φτηνού, πειθαρχημένου, ευέλικτου και αποδοτικού στα κυρίαρχα συμφέροντα σχολείου-αντανάκλασης μιας καπιταλιστικής παραγωγής ελάχιστου κόστους και υψηλού κέρδους. Το νέο (;) σύστημα εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση δεν είναι παρά ένα ακόμα “λίφτινγκ” του ταξικού συστήματος επιλογής / απόρριψης που μετατρέπει την εκπαίδευση σε ανταγωνιστική επιχείρηση, τη γνώση σε εμπόρευμα, το αναλυτικό πρόγραμμα σε μια σειρά από τεστ, τους μαθητές σε πρώτες ύλες, τους γονείς σε πελάτες-καταναλωτές και τους εκπαιδευτικούς σε κακοπληρωμένους τεχνικούς – και το πνεύμα των νέων ρυθμίσεων μια “φορντική” αντίληψη, που θέλει να “βιομηχανοποιήσει” το σχολείο, προσπαθώντας να του εμφυσήσει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ανταγωνιστικής επιχείρησης, με την επίδοση-απόδοση, την ανταγωνιστικότητα-παραγωγικότητα, το βαθμό-πριμ-ανταποδοτικότητα, τον επιστάτη-επιτηρητή – λειτουργία που συνάδει με τις σύγχρονες κυρίαρχες αντιλήψεις που εξαίρουν τον έλεγχο, την πειθάρχηση, την ελεύθερη αγορά και τους νόμους της, την ίδια στιγμή που νομιμοποιούνται η διάλυση και των τελευταίων υπολειμμάτων του κράτους πρόνοιας, η λιτότητα, η ανεργία και η φτώχεια για ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας.